Jesteśmy
strukturami włóknistymi

W styczniu 2021 roku profesor Magdalena Abakanowicz została oficjalną patronką Uniwersytetu Artystycznego. Zatwierdzenie zmiany nazwy uczelni, wymagające przeprowadzania procesu legislacyjnego, który trwał ponad rok, miało miejsce na posiedzeniu sejmu w dniu 27 listopada 2020 roku. Ustawę zmieniającą nazwę uczelni 11 grudnia podpisał prezydent RP Andrzej Duda.

Magdalena Abakanowicz to jedna z najznakomitszych polskich artystek, twórczyni o międzynarodowej sławie, której dzieła znajdują się w najważniejszych kolekcjach muzealnych na całym świecie. Artystka przez dwadzieścia pięć lat pracowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. W 1965 roku przyjęła zaproszenie ówczesnego rektora uczelni, prof. Stanisława Teisseyre’a i opracowała program Pracowni Gobelinu, którą kierowała do 1991 roku, do czasu przejścia na emeryturę twórczą. W 2002 roku Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu (obecnie UAP), uhonorowała ją tytułem doktora honoris causa. W Parku Cytadela odsłonięto wówczas największą plenerową instalację artystki Nierozpoznani, o której realizację przez wiele lat zabiegał prof. Jarosław Maszewski, kierownik Pracowni Skojarzeń Elementarnych w Katedrze Bioniki poznańskiej akademii.

Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu zaplanował szereg działań związanych z uroczystościami nadania uczelni imienia Magdaleny Abakanowicz. Ich punktem kulminacyjnym będzie otwarcie 8 sierpnia 2021 roku wystawy Jesteśmy strukturami włóknistymi w przestrzeni Muzeum Narodowego w Poznaniu. Ekspozycja powstaje dzięki życzliwości Fundacji Marty Magdaleny Abakanowicz Kosmowskiej i Jana Kosmowskiego, która jest jedynym spadkobiercą rzeźbiarki. W związku z przygotowaniami do uroczystości zaplanowanych na rok 2021, Fundacja w listopadzie 2020 roku przekazała uczelni w depozyt dwie rzeźby artystki. Pasar z cyklu War games (1995) wyeksponowano w atrium Budynku B Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, natomiast Standing Figure with Wheel I (1989) w przestrzeni Wejścia Wschodniego Międzynarodowych Targów Poznańskich.

Magdalena Abakanowicz (ur. 1930 r. w Falentach, zm. 2017 r. w Warszawie) – rzeźbiarka. Studia rozpoczęła w 1949 roku w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie, z której po roku przeniosła się do Warszawy. Tam kontynuowała naukę na Wydziale Tkaniny Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie otrzymała dyplom w 1954 roku. Od 1965 do 1991 roku pracowała w poznańskiej PWSSP, gdzie opracowała program, a następnie przez wiele lat prowadziła Pracownię Gobelinu na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby. Na początku lat 60. artystka stworzyła swój pierwszy cykl abakanów – dużych przestrzennych obiektów wykonanych w technice tkackiej, za które w 1965 roku otrzymała złoty medal na Biennale w São Paulo. W 1976 roku artystka otrzymała tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego sztuk plastycznych. W 2002 roku uhonorowana została doktoratem honoris causa przez Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu.

Jej prace znajdują się w kolekcjach najważniejszych instytucji wystawienniczych na całym świecie, m.in.: Centre Georges Pompidou, Paryż (Francja); Kyoto National Museum of Modern Art, Kioto (Japonia); Ludwig Museum, Kolonia (Niemcy); Metropolitan Museum of Art, Nowy Jork (USA); Museum of Modern Art, Nowy Jork (USA); Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, Madryt (Hiszpania); National Museum of Modern Art, Pusan (Południowa Korea); National Museum, Sztokholm (Szwecja); Sezon Museum of Modern Art, Tokio (Japonia); Stedelijk Museum, Amsterdam (Holandia); Virginia Museum of Fine Art, Richmond, Virginia (USA).

Dzieła Magdaleny Abakanowicz wystawiane były na licznych wystawach zbiorowych na całym świecie, m.in.: VII Biennale de Sao Paulo, Brazylia (1965); Wall Hangings, The Museum of Modern Art, Nowy Jork, USA (1969); Biennale Venezia 1980, Polish Pavilion 1982, Wenecja, Włochy (1982); Biennale International de la Tapisserie, Lozanna, Szwajcaria (1985); The Fujisankei Biennale, International Exhibition for Contemporary Sculpture, Japan (1993); Unser Jahrhundert – Our Century, Museum Ludwig, Koln, Germany (1995); L’autre moitié de l’Europe, Gallerie Nationale du Jeu de Paume, Paryż, Francja (2000); me&more, Kunstmuzeum Luzern, Lucerna, Szwajcaria (2003); Monochromos de Malevich al presente, Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, Madryt, Hiszpania (2004).

Indywidualne wystawy prac artystki miały miejsce w licznych muzeach i galeriach w Europie, Azji, Ameryce i Australii, m.in.: CBWA Zachęta, Warszawa (1965); Helmhaus, Zurych, Szwajcaria (1968); National Museum, Sztokholm, Szwecja (1970); Whitechapel Art Gallery, Londyn, Anglia (1975); National Gallery of Victoria, Melbourne, Australia (1976); Musee d’Art Moderne de la Ville de Paris, Francja (1982); Marlborough Gallery, Nowy Jork (1989); Miami Art Museum, Miami, Floryda (1997); Metropolitan Museum of Art, Nowy Jork, USA (1999); Taguchi Fine Art, Tokio, Japonia (2004).